Çok değerli Yeni Gün Okurları:

Yusuf Ziya Ortaç tarafından yazılan "Bizim Yokuş" adlı eserini okurken, Aziz Nesin hakkında yazılan yazısı dikkatimi çekti ve şahsımda kanaat getirerek sizlere yazma gereği duydum...

Sayın yazarımızın yazısından bir bölüm:

Aziz Nesin için komünist derler,

Sayın okurlarım, ben size yanlış yazabilirim, ama yalan yazmam... Bilmiyorum !

Bunca yıldır beraberiz. Her konu üstünde konuştuğumuz, tartıştığımız, birleştiğimiz, ayrıldığımız oldu. Ne sözlerinde, ne yazılarında beni kuşkulandıracak böyle bir eğilim sezmedim...

İki insan yaşar onun varlığında: Biri subay Aziz Nesin, öbürü şair, sanat âşıkı, güzel sevdalısı, gönül adamı Aziz Nesin...

Kılıç gibi bükülmez karakteri, kaya dayanıklılığı onun değişmez asker yönüdür. Çocuk yüzü kadar güzel, ince o eşsiz yazarlığı...

Aziz Nesin'i, ben sınır dışındaki aylarda daha iyi tanıdım. Bana yazdığı mektuplardan...

Ama Aziz'in asıl büyük acısı, kendi toprağında, kendi milleti arasında suçlandırılması, kötülenmesidir sanırım.

Bunun içindir ki, bana yazdığı mektuplardan birinde " Herkesin mutluluğu için çalıştım" diye yakınıyor bu mutsuz adam !

Aradığı saygıyı, beklediği sevgiyi, umduğu ilgiyi, yabancılardan gördü. Bunu anlatırken, sesi öyle buruk, gözleri öyle içinden yaşlı idi ki...

Erişilmez mizacımız ve eski Türk subayı Aziz Nesin'in portresini Akbaba'nın 12 Ağustos 1965 tarihli sayısından aldığım satırlarla tamamlayayım :

<< Sevgili okurlarım ! Bu mektubumu size Helsinki 'den yazıyorum. Dünya Barış Kongresi toplandı. Yüziki ulustan binaltıyüzden çok delege var. Her ulustan en az sekiz on delege... Türkiye'den ben yanlız. Ana Türk bayrağı yüz iki ulusun bayrağı arasında dalgalanıyor.

Bayraklara bakıyorum: En güzel dalgalanan bizimkisi...

Artık bizim bayrak mı güzel dalgalanmasını biliyor, yoksa bana mı öyle geliyor, orasını anlayamadım. Ama hiç şüphe yok, rengi ile, biçimi ile, boyutu ile bizim bayrak, bütün bayrakların en güzeli !>>

İşte, sevgilisinin parmağına nişan yüzüğünü tel örgü aralığında takan Aziz Nesin !

Bu kadar güzel yazının sonuna Rıza Tevfik'in bu şiirlerinden yazmamak olmaz..

Uçun kuşlar uçun doğduğum yere,

Şimdi dağlarında mor sümbül vardır.

Yine bir şiiri:

Hastayım, yanlızım, seni yanımda

Sanıp da bahtiyar ölmek isterim!

Mahmur-u sevdayım cam-ı lebinden

Kanıp da bahtiyar ölmek isterim!

Sevgi ve Saygılarımla.