Devlet gibi bir kent…

Güzelliği dillere destan bit memleket…

Gelmeyen dertli, gelen pişman, yıllarını İstanbul’a verenler perişan..

İçinde bulunmak bir dert…

Uzaktan seyretmek ayrı bir dert…

İstanbul’u görmeyen Türkiyeli olamaz…

Olamazda, bu pahalılıkta içinde de yaşanamaz…

Ama “ben yaşıyorum” diyorsanız bir İstanbullu olarak övünebilirsiniz bile…

Ama kazın ayağı öyle değil gibi geliyor bize…

Son günlerdeki çarşı pazar etiketleri, birde bunlara marketleri ekleyin…

Sonra oturup dövünebilirsiniz…

Bu etiketler, sadece İstanbul’un değil , Türkiye’nin bir yansıması..

Basit bir alış veriş gibi görünen bu satırlar bir Türkiye’nin aynası.

Düşünün Türkiye’nin Nüfusu 2023 verilerine göre yaklaşık 85 milyon.

Buna birde 10 milyonu aşkın mülteci, ilticacı, göçmen adı her neyse onları da ekleyin…

Etti 95 Milyon…

Bunların yarısı İstanbul’da

İstanbul’un 16 milyonluk nufüsü 20 milyona sayandı… Sanki bir başka ülke..

Yani Türkiye nüfusunun yaklaşık 5’te birinden fazlası İstanbul’da yaşıyor.,

Ama tüketimin 4’te biri İstanbul’da…

Yani tüketim ve nüfus biraz dengesiz..

Yani İstanbul hızla tüketiyor ve fazla tüketiyor...

Bir başka deyişle İstanbullu her konuda obez..

Yani, İstanbullu tüketim yapmak zorunda mı kalıyor bu kentte yaşıyor diye...

Galiba, 20 milyon insan içinde yaşanan yalnızlık, insanı tüketmeye zorluyor, obezlik zoraki, inşallah geçicidir…

Rakamları görünce insan bu dev yapının parçası olmaktan mutlu oluyor ve rahatlatıyor… (!)

Veya bu rakamları okuyunca bizi öyle sanıyoruz...

Sosyal bilimciler bize bunu açıklayabilir mi?

Aslına bakarsanız kısa bir özetle, İstanbul’da hayat çok pahalı.

Eğitim pahalı, ulaşım pahalı…

Yani hayat çok çok pahalı…

İsterseniz sizde buyurun…

Boğazın kenarında biraz yürüyün, tüketin görün çok rahatlayacaksınız…

O rahatlama Boğazın güzelliğinden değil…

Onu siz anlarsınız…

Yalnız sesinizi yükseltmeyin yeter… Etraf kalabalık…

Başınız derde girmesin…