Yaklaşık 20 yıl önce “çöl”ü yeşertmeye talip olan bir kişi, darlık içinde inim inim kıvranan halkı, söylemleriyle ikna ederek, toplumun liderliğini kazanmış...

“Çöl”leşen ya da “çöl” olan alanın önemini bilenler, alanı dış desteklerle sözde güçlendirmeye başlamış...

İlk 5 yılda dünyanın içerisinde bulunduğu vasatı da fırsata çeviren toplum lideri, “çöl”lleşen alanın ortasına bir saray ve ona ulaşımı kolaylaştıran yollar yapmış...

Geçitler, binalar hızla yapılırken, borç alınan paralar, betona gömülmüş...

Bu ihtişam, halkın gözünü de boyamış... Toplum lideri de yükseldikçe de yükselmiş, alınan borçlar üretime dönüşmemiş...

Alınan borçlar, üretime yönelik yerlerde harcanmayınca, bir ölçüde paralar çarçur edilince, alacaklılar kapıya dayanınca, gerçek manzara ortaya çıkmış...

Cepler boşalınca, üretim de olmayınca, ahali kıvranmaya başlamış...

Geçim sıkıntısı, “çöl”e yapılan gösterişe dönük eylemleri görülmez hale getirmiş...

Ahali, ayakta kalmak için derin düşünce içine gömülmüş...

Toplum lideri de, ahaliden zorunlu uzaklaşmış...

Çevresindeki bir elin iki parmakları kadar insanlarla baş başa kalmış...

Saray da, toplum liderini bunaltmış...

Dışarıya çıksa da, tanınsa da, ahalinin ilgisini çekmez olmuş...

Yalnızlaştıkça, yalnızlaşmış...

Toplum liderliği sayesinde çevresini, yakınını taşıdığı tepe noktalar da, onu görmemek için uzaklaşmış...

Ahalinin önüne çıkamaz olmuşlar...

İşte bu bir devrin sonu ve dramı...

***

Tüm muhalefet, yurdun her yerinde, vatandaşlarla hasbihal halinde...

Dertler dillendiriliyor, durum saptaması yapılıyor...

Büyük ilgi odağı oluyor, muhalefet yöneticileri...

Bu durumu gören iktidar ortakları, sahada yer almaya çalışıyor...

Onlar da meydanlarda masalar kuruyor, halkı dinlemek için çaba sarf ediyor...

Sonuç mu ne?..

Gözlerimle gördüğüm 2 noktadan gözlemlerimi aktaracağım...

Birincisi, Ümraniye’den...

Bir Pazar günü Alemdağ Caddesi’nde hemen hemen her partinin masası var...

İktidarın ise, Ümraniye Belediyesi’nden destekli müzik ağırlık sahneli alanı var...

Ümraniye Belediye Başkanı eski KİPTAŞ Genel Müdürü, hakkında önemli iddialar olan İsmet Yıldırım da orada...

Müzikli belediye başkanlı alanda izleyen insan sayısı 10-15 kişi...

Muhalefet partilerinin masalarının ise etrafı çevrili, herkes bilgi almaya çalışıyor...

Etkinlik bile yok...

Biri iktidar etkinliği, diğeri muhalefet masası...

Aradaki fark, uçurum...

Halk mesajını böyle veriyor...

İkinci gözlemim Üsküdar Çengelköy’deki “Çarşamba Semt Pazarı”ndan...

Pazarın girişinde “Yüz yüze 100 gün” sloganıyla giydirilmiş bir minibüs...

Önünde de masa...

“Yüz yüze 100 gün” sloganlı formalar giymiş 3-5 iktidar elemanı...

Hatta masada promosyon malzemeleri...

Kimse bakmadığı gibi, ilgilenen bile yok!..

Pazar girişinde halk ucuz yiyecek almaya çabalıyor...

Pazar tezgahlarının bir çoğu da yerini alamamış, boş...

Bu 2 görüntü, iktidarın önemli kalelerinden olan 2 ilçesinden...

Siz gerisini düşünün...

***

Bir anımı da sizinle paylaşacağım...

2002 seçimleri sonrası Maliye Bakanı rahmetli Kemal Unakıtan...

Yine Ümraniye Alemdağ Caddesi...

Unakıtan o dönemki Ümraniye Belediye Başkanı Hasan Can’la birlikte yürüyor...

Arkasındaki halkın yoğunluğu dikkat çekiyor...

Bir lokantaya giriliyor, lokanta içiyle önüyle doluyor...

Ya şimdi?..

Günümüz Maliye Bakanı Nureddin Nebati, Ümraniye Alemdağ Caddesi’nde Belediye Başkanı İsmet Yıldırım’la 5-10 partiliyle yürüyor...

Halk ise, önüne bakarak, Nebati’nin yanından geçiyor...

Kimse yolunu kesmiyor...

Nebati’nin gülücük dolu yüzüne rağmen, ilgi görmüyor...

Nasıl görsün?..

Son yıllarda yalnızlığa terkedilmiş, açlıkla mücadele eden halk...

Köy uzakta olmasına, gün geçtikçe yakınlaşmasına rağmen, görülüyor...

Perişan... Perişan...

Geldiğimiz noktaya üzülmemek elde değil...

Günümüz, “Sabır”la diş sıkma dönemi...