Bugünlerde sosyal ağlarda Atatürk’ün yazdığı iddia edilen bir şiir ve o şiirden bestelenen şarkı dolaşıyor.

Tamamı dört kıta olan Ümmid-i Aşkım başlıklı şiirin ilk dörtlüğü şöyle:

Bir hüzün geldi geçti vuslatımdan
Şekvacı olmadı yorgun başından
Lezzet-i şinasiydi sunduğu kahve fincanından
İzmihlal -i mümkün değil sızlayan vicdanımdan.

Bu şiiri bilmiyordum. Eğer Atatürk yazmışsa, bilmemem benim ayıbım olsun.

Ama dörtlükte bir başka ayıp var ki, o ayıp şiiri ilk kez kamuoyuna aktaran her kimse onun ve şiiri besteleyip okuyan Serap Yenici’nin.

Hadi diyelim orijinalinin eski yazı olduğunu tahmin ettiğim şiiri bugünkü dile aktaran kişi “lezzetşinas”ı lezzet-i şinasi (Şinasi’nin lezzeti) diye okuyarak yapmış bir hata.

Peki bestekar Serap Yenici şiiri bestelemeye koyulduğunda fark etmedi mi o vahim hatayı?

Lezzet-i şinasi demek Allah aşkına?

Atatürk gibi Türkçeye hakimiyetini Nutuk’la kanıtlamış bir söz ustasının şiirinde tıpkı kadirşinas (değer bilir), musikişinas (Musiki bilir, musikiyle uğraşan) gibi lezzetşinas (tad alan, lezzet alan kişi)  kelimesini kullanabileceği hiç mi aklınıza gelmedi, hiç mi görmediniz bu hatayı Serap Hanım.

Yazık.

Onun sanata ve sanatçıya verdiği değer asla tartışılamaz.

Atatürk, turne dolayısıyla Ankara’ya giden Darülbedayi (İstanbul Şehir Tiyatroları) sanatçılarına 12 Nisan 1930 Cuma akşamı Marmara Köşkü’nde yemek daveti verdi.  Davetten sonra sanatçıların köşkten ayrılırken elini öpmek istemeleri üzerine söyledikleri kulaklarda küpe olsun.

 “Biz hepimiz milletvekili olabiliriz, bakan olabiliriz, hatta cumhurbaşkanı olabiliriz; ama hiçbirimiz sanatkâr olamayız. Böyle olunca sanatkâr el öpmez; sanatkârın eli öpülür.”

Şimdi sen gel, sanata ve sanatkara bu kadar değer veren Atatürk’ün yazdığı varsayılan şiiri tahrif et; yetmezmiş gibi tahrif edilmiş şiiri bestele ve sosyal ağlarda yayınla, yanlışı sesinle milyonlara ilet.

Son sözüm şudur:

Atatürk’ü cahilliğinize alet etmeyin.

……..

YENİGÜN OKUYUCULARININ BAYRAMINI KUTLARIM.