Değerli kardeşlerim ;

Arapça’dan kalma söz ve biçimlerin yazılışında  ve kullanımında gözlediğim yanlışlıkları her zaman dile getirmem Türkçeye vefa , Türkiye'ye vatan borcumdur.

Arapça sözcükler ve anlam taşıyan kelimelerden kurtulmamız, geleceğimiz olan nesillerimize bırakacağımız en güzel mirastır.

Bu aralar bir tilavet (okuma), hasbihal ( söyleşi ) modası tuttu gidiyor.

Ya ölüm üzüntüsünü dile getirmek için Arapça yazı yazmaları da bir Türk'ün yapacağı bir davranış değildir. Karşındaki  veya paylaştığın kişiler o yazının anlamını bilmiyorsa ,  o  sözün ne anlamı kalır. Türkçe olarak yazmanın daha yararlı olacağı kanaatindeyim.

Bu gibi şeyler görünürde basit ve önemsiz gelir ama milli kültürümüze zarar verdiğinin  farkında olmalıyız. Başta yazarlarımız yazılarında ve siyasilerimiz konuşmalarında Türkçeye önem vererek  başlangıç yapmaları çok faydalı olacaktır.

Türkçenin  zengin söz varlığını çocuklarımıza aktaramıyoruz. Özellikle  yabancı isimli işyerleri  bunu yapmakla müşteri kazandığını, müşterinin de kaliteli mal aldığını , sanıyor lakin birbirlerini aldatıyorlar , olan Türkçemize oluyor. Kısacası yabancılaşma ve yozlaşma yalnızca dilimizde değil hayatın diğer alanlarında da yaşanıyor. Başta dilimiz olmak kaydıyla bütün değerlere sahip çıkmalıyız.

Karacaoğlan ve Yunus Emre'den birer dörtlük ile ...

Sevgiler ve saygılarımla..

Kalın Sağlıkla.

“Karacaoğlan kapınıza kul gibi

Gönül küsüverse ince kıl gibi

Seherde açılmış gonca gül gibi

Kokar gider bir gözleri sürmeli”

               *

“Taştın yine deli gönül

Sular gibi çağlar mısın

Aktın yine kanlı yaşım

Yollarımı bağlar mısın”