Eskilerde kalan bir meslek ve bir esnaftan söz etmek istedim. Nalbant adı üstünde nal ile ilgili esnaftır. Atların çokça kullanıldığı tarım toplumu olunduğu günlerde, taşımacılıkta vaz geçilmez eleman olan atlrn bakımı da çok önem arz ediyordu. Onun yemini, suyunu zamanında vermeli, onu dinlendirmeli, kaşağı ile dakikalarca sırtını kaşımalı, eğer takımını temizlemeli idi esnaf.
Binek hayvanı olanların eğerleri ve giysileri son derece süslü olurdu. Taşımacılıkta kullanılanlar ise daha ciddi görünümlü idiler. Belki de çektikleri çilenin ifadesi okunurdu yüzlerinden ve eğer takımlarından. Payton çeken atlar her halde atların en cemiyetçisiydi. Onlar hep insanlarla, keyifli insanlarla, zevk ve seafa isteyen insanlarla beraber olurlardı. Dikkatli bakınca o atların yüzünde tebessüm bile görülebilirdi.

Xxxx

Çocuk hayretle seyrediyordu. Birkaç adam bir atı aralarına almışlar onunla senli benli oluyorlardı. Bu senli-benli olmayı başka dillere tercüme etmek pek mümkün değil sanırım.
Adamın biri omzunu ata yaslamış, ayağaını dizinden bükülmüş şekilde tutuyordu. Atın ayağı bilekten d e bükülü görülüyordu. Bir başka adam ise elinde kocaman bir bıçak olduğu halde, atın ayağından ince patates cipsi gibi beyaz bir madde çıkarıyordu. Birkaç kez daha ince beyaz cipsleri çıkardılar bıçakla. Sonra da  atın ayağının altına dairesel bir demir çerçeve koydular. Elinde bıçak olan adam bu defa büyükçe bir çekiç almıştı eline. O demirin açık yerlerinden atın ayağına çiviler çakıyordu. Çocuk olan bitenden bir şey anlamıyordu. Atın canı yanıyor muydu acaba? Hayır dedi kendi kendine. Atın canı yansa o kadar sessiz durmaz.

Xxxx

Atın tırnaklarını kesmek, atı nallamak bir sanattı, bir zenaattı ve bir meslekti. Atla ilgili bir yığın yan meslekler vardı. Nalbant gibi, eğerci, semerci, zahireci, baytar ve daha adı unutulmuş onlarca meslek ve esnaf vardı. Hepsi atın çevresinde gelişen bir hayatı sürüklüyorlardı. Ziraat  toplumu, tarım toplumu böyle bir toplumdu. 
Onların kendilerine has değerleri vardı. İnsanı tanırlardı. Ama tanıdıkları insan kendi dünyalarının insanıydı. Sanayi, imalat ve üretim toplumunun insanını asla tanımıyorlardı.
Onların sözü sözdü. Söz ağızdan çıkar ve sözü söyleyeni bağlardı. Şartlar elverdiğince, hatta şartları zorlayarak o sözün gereğinin yapılması bir namus meselesiydi. O insanlar için haysiyet, şeref, fazilet çok önemli değerlerdi. Şefkat, merhamet, insaf da öyle. Adalet ise yer yüzüne yaymak görevleri ile hayatlarını gayelendirmişlerdi.