MİLLETİMİN FERASETİ

hem de şehitlerimiz ile bir hüzün duygusu içine girmiştir. O bambaşka bir mesele yürek burkan

ama bu millete inancımı on değil, yüz değil, bin kat arttıran bir mesele. Şimdi bu hafta ki

konumuz “ Şahsımın yaşadığı bir sorun içerisinde halkımızın meseleye yaklaşımı ve feraseti

duruşu üzerine” olacaktır.

Ben bu mesele de, bu milletin böyle olduğunu biliyordum ama günahlar arttıkça, yalan

dolan, haksızlık arttıkça, insanlar birbirinin hakkına tecavüz edip çıkarcı bir hale büründükçe

yavaş yavaş acaba ne oluyor bu Yüce Milletime! diye kendi kendime bir sual eder hale

bürünmüştüm. Zannediyorum Cenabı Mevla ülkemin gerçeklerini bir kere daha gösterdi.

Ülkemizin kurucusu, Mustafa Kemal Atatürk’ün bu ülkeyi kazanmak için yönettiği o Kurtuluş

Savaşında canı pahasına şehit olan insanlar, işte benim Milletim, halkım buydu. Gurur

duyuyorum halkımla, kırmızı üzerine Hilal Yıldız bayrağım ile. Çünkü düşünsenize 3 milyon

mülteci bizim ülkemize sığınmış vaziyette. Biz gider miydik hiç? Başka topraklara, ya da başka bir

devlet bu kadar insanı alabildi mi? Biz ülkemizdeki onca taşkınlıklarına rağmen onları ülkemizde

barındırmaya devam ediyoruz.

Değerli okurlar, onca vatan gerçeğinden sonra yaşadığım olaya gelelim, İstanbul

Silivri’deyim. Bir arkadaşım ile beraber serviste olan aracım, yerine verilen araçtayız. Yazlık evime

gidiyorum ve alışveriş yapmak için merkezdeki bir marketin önünde durduk. Mütevazı bir

bakkalın, bir üst kademesi bir marketteyiz. Alışverişimizi yaptık, arabanın kontağını bir çevirdim

ki, araç çalışmadı. İkinciyi bir çevirdim ki, yine çalışmadı, üç dört derken anladım ki çalışmayacak.

O halde yapacak çok bir şey yoktu. Fakat bir sorunumuz daha vardı. Oda araç fazlası ile yol

ortasıydı ve eğer aracı orada bırakır isek, muhtemelen çekiciler sabah 8’den sonra gelecekler ve

aracı çekeceklerdi. Diyorum ya bu Milletin Feraseti dillere destan. İşte sadece o 3-4 defa

arabadan çıkan gıy gıy gıy sesinden sorun olduğunu anlayan vatandaş size nasıl yarımcı olabilirim

dedi. Bakın o vatandaş beni tanımaz etmez. Kimim neyim bilmez ama geldi ve orada bana size

nasıl yardımcı olabilirim dedi. Bir çıkarı vardır desem, servisten verilen araç lüks bir araç değil,

üstüm başım dersek sıradan ağım şahım bir şey yok üstümde. Kafamda şapka gözümde gözlük.

Yani ortada çıkar kokan bir durum yok. Ama o vatandaş ne yaptı yardım etmek istedi. Dedi ki

aküdendir aracı ittirip vurduralım isterseniz. Dedim olur, arkadaşım marketçi ve ben 3 erkek

arabayı vurdurmaya çalışacağız fakat birimizin aracın içinde bulunması gerekiyor oda ben oldum

ve aracın içindeyim, ikinci viteste bekliyorum kontağı çevireceğim ve motor çalışacak ancak araç

ilerlemedi. Fakat iki kişinin zorlandığını gören 1 kişi daha yardıma geldi. Derken 2ci ve 3cü ve bu

vesile ile arabanın etrafında 8 kişi olduğunu gördüm. Sonra ne oldu biliyor musunuz ? Araba yine

çalışmadı ve o sekiz kişi aracı park etmem için benim aracımı uygun bir yere kadar ittirdi. Sonra

her birine teşekkür ettim ve elimde torbalar ile taksiye binip evime gittim.

Değerli okurlar, bakınız zorda kalan birine o kadar yardım eli uzanması gerçekten mutluluk

verici. Buradan çok önemli bir ders çıkarmak gerekiyor. Otobüste yaşlıya yer vermemiz gerekiyor,

mutsuz birine en azından hal hatır sorup, tebessüm etmemiz gerekiyor. Yardıma ihtiyacı olan

birine, elimizden gelen maddi ve/veya manevi yardımı etmemiz gerekiyor. Donuk robot gibi

arkamızı dönen insan olmamız gerekiyor. Çünkü biz iyi insan olursak, dünya o zaman çok güzel.

Daha güzel bir dünya da haftaya görüşünceye dek hoşça kalın, esen kalın.