Kullanılmak hemen her insana ağır gelir. İnsandan faydalanabilirsiniz, yararlanabilirsiniz ama bunu sadece kendi çıkarınız için yaparsanız, bir anda o kullanılan, istismar edilen kişi, işin farkına varabilir. Farkına vardığı anda hemen tüm dostane duyguları yerini kin ve nefrete bırakır.
İnsanlardan yararlanırken onlara yararlandığınız oranda teşekkür etmek ve minnet duygusu beslemek durumunda olunduğunda faydalanılan insan, size hep yardımcı olmaya, fayda vermeye içinden pınar gibi kaynayan istekle taraf olur. Size faydalı olduğu oranda mutlu olur. Çünki kişi sevdiği birinin hep iyiliğini, güzelliğini, rahatlığını, hayatının kolaylığını arzu eder. 

xxxx

Ama samimiyet kaybedildiğinde, kötü niyet filiz verdiğinde, kişi kullanıldığını, kötüye kullanıldığını, istismar edildiğini, saflığından, art niyetsizliğinden dolayı muhatabın çıkarına alet edildiğini anladığında, bir başka insan çıkar ortaya.
Kin ve nefret, tüm sevginin yerini öylesine doldurur ki, sevgi ile kıyaslanmayacak kıvamda ve etkide olur.
Birileri kendini başkalarından daha zeki sayagelmiştir. Esasında her insan kendini tüm insanlardan daha zeki olarak telakki eder. Zekeasını kullanarak insanları kendi menfaatine hizmet ettirir veya ettirdiğini sanır. Doğru ilişki kazan-kazandır şeklinde ifade edilebilir. Karşılıksız olan hiçbir duygu esasında varlığını hissettiremez.

Xxxx

Siz birine kin besliyorsunuz ama o sizi her gördüğünde hürmet ediyor, muhabbetle, içten kaynayan derin bir sevgiyle hareket ediyorsa, sizin kin duygunuz can çekişecek ve yok olacaktır. Birine düşmanlık duygunuz var, ‘onunla karşılaştığımda ben ona gösteririm’ diyorsunuz, ama o sizinle karşılaştığında sizi ölçülü iltifata boğuyor, sizi sevdiğini ima ediyor ve sizi hep güler yüzle karşılıyor. Düşmanlık duygunuz yerini terk edip gidecektir. Yerine muhabbet bile dolabilir.
İnsanda iyi veya kötü herhangi bir duygu filizlenebilir, ama o filizlenen duygu karşılık bulamadığında sudan ve güneşten mahrum çiçek gibi solup gidecektir.