Kırk Ambar PADİŞAHIM SERVETİNİN YARISINI BANA VERECEKSİN...

Fransa’ya karşı olan aşırı hayranlığı karşıtlarının tutunduğu tek dayanak olmuş ve bu

sempatisinden dolayı daima eleştirilmişti.

İşte bu zeki devlet adamının iki anısı;

Keçecizade Fuat Paşa, Hariciye Nazırı, General Ignatiev de Rus sefiri.

Sefir Osmanlılarla devamlı huzursuzluk yaratan bir adam. Rusya’ya yıllık iznini kullanmak üzere

giderken Fuat Paşa’yı ziyarete gelir. Ve ısrarla Paşa’ya sorar; “Paşam Rusya’dan bir isteğiniz var mı,

gelirken size ne getireyim?”

Fuat Paşa zaten sefirin Ortodoks Kilisesi ve azınlıklar ile sınır anlaşmazlıkları konusundaki

tahriklerinden dertli.

Biraz düşünmüş, sakin ve ciddi bir eda ile, “Ekselans, bana Rusya’dan yeni bir mesele getirme

de, ne getirirsen getir.”

Ve Osmanlı İmparatorluğu’nun dev adına layık bir davranışın hikayesidir bu.

Şimdiki bakanlara ibret olması dileğiyle...

Keçecizade Fuat Paşa ile Sultan Aziz birgün anlaşamadıkları bir konu üzerinde tartışıyorlardı.

Sadrazam dobra dobra “Bu olmaz efendim” gibilerden direniyordu.

Sonunda sabrı tükenen Padişah dayanamadı:

- Paşa şükret ki ortada Tanzimat diye bir şey var. Yoksa dedelerimiz zamanındaki gibi perdenin

arkasında bir cellat emre hazır bekleseydi, böyle cesaretli konuşamazdın, diye haykırdı.

Bunun üzerine Fuat Paşa gözlüklerinin altından zeki gözlerle gülerek;

- İyi söylediniz ya efendim. Onlardan niceleri perdenin arkasında cellatın beklediğini bildikleri

halde cesaretli konuşup, devletin hakkını savunmaktan korkmamışlar. Bizler hamdolsun adaletiniz

sayesinde böyle korkulardan uzak olduğumuz halde, doğruyu söylemezsek büyük günah işlemiş olmaz

mıyız?

Keçecizade Fuat Paşa’dan bir güzel hikaye daha;

Rus Çarı Nikola, Keçecizade Fuat Paşa’ya takılır:

“Peygamberiniz Miraç’ta gökyüzüne ne ile çıktı acaba?”

Keçecizade Fuat Paşa; “Hazreti İsa’nın gökyüzüne çıktığını söylediğiniz merdivenle...”

Tarihi fıkralar, geçmişi yaşatmaktan çok, ibret alınması açısından daha fazla önem

kazanmaktadır.

İşte bunlardan birkaçı:

Birgün Fatih’in yanına bir derviş gelerek ondan servetinin yarısını istedi. Fatih; “Neden?” diye

sordu. Derviş; “Kardeşiz” dedi. “Bu kardeşlik nereden geliyor?” diye yanıtladı padişah. Bu kez derviş;

“İkimiz de Hz. Adem’in çocukları değil miyiz?” dedi. Fatih, dervişe bir altın verdi ve kulağına fısıldadı;

“Çabuk git. Başka kardeşlerimiz duymasın. Hissene bu kadar da düşmez...”

Padişah divan toplantısında pür telaş gözlüklerini aramaktadır. Aslında gözlükler alnına doğru

çekilmiş durmaktadır, fakat hiçbir vezir cesaret edip;

“Padişahım, gözlükleriniz başınızın üzerinde” diyememektedir. Tüm saray padişahın

gözlüklerini aramakla meşguldür.

Bu durum karşısında başvezir artık daha fazla dayanamaz ve kibarlıkla;

“Ulu padişahım, biz gözlüklerinizi bulana kadar siz şimdilik alnınızdakilerle idare edin” deyiverir.

Kanuni Sultan Süleyman, birgün sarayında muhteşem bir sünnet düğünü yaptırmıştı. Bu düğün

uzun zaman dillerde dolaştı durdu. Bundan evvel ise veziri İbrahim Paşa kendi evliliği dolayısıyla bir

2

düğün yapmış, padişahı da davet etmişti. Bu düğün de parlak olmuştu. Bir gün sohbetleri sırasında

Kanuni, İbrahim Paşa’ya;

- “Paşa, senin düğünün mü, yoksa benimki mi daha muhteşem oldu, ha ne dersin”? diye sordu.

İbrahim Paşa hiç tereddüt etmeden;

- “Benim düğünüm, sultanım” diye cevap verdi.

Sultan Süleyman birden kızmış ve sinirlenmiş. Sertçe;

“Neden, be adam?” diye sordu.

Vezir sakin ve saygılı bir tavırla;

“Zira efendimiz” dedi. “Benim düğünüme zamanın en büyük padişahı gelmişti.”

Zekice hazırlanmış bir fıkra daha;

Padişaha sur dışında bir falcı olduğunu ve de herşeyi bildiğini söylemişler. İnanmamış. Atına

bindiği gibi doğru falcının yanına. Onu sormuş, bunu sormuş, şunu sormuş; falcı hepsini doğru olarak

yanıtlamış.

Padişah şaşkın. Şaşkın ama, yine de falcıyı gözü tutmuyor. Kellesini alacak.

“Sana son bir soru soracağım, bilirsen seni bağışlayacağım, bilmezsen kellen gider” der.

Falcı, razı. “Peki, yüce padişahım.”

Padişah, “Ben şimdi şehire, hangi kapıdan gireceğim.”

Falcı, “Hünkârım benim de size bir şartım var. Şu kağıda şehrimize hangi kapıdan gireceğinizi

yazıp vereceğim. Yalnız siz kapıdan girdikten sonra kağıdı açıp okuyacaksınız. Bilemezsem kellem sizin,

bilirsem şu fakir kuluna surların dibinde küçük bir ev yaptır.”

Padişah kağıdı avucunun içine sıkıştırır. O kapı senin, bu kapı benim dolaşır, ancak bir türlü

karar veremez. En sonunda yeniçerilere haber salar;

“Yıkın şu surları, buraya bir kapı açın.”

Yeniçeriler, surları yıkıp kapıyı açar, padişah şehre girer girmez, avucundaki kağıdı açıp, okur.

“Padişahım, yeni kapınız hayırlı uğurlu olsun...”