Yakın çevrem ne kadar yorgun olduğumu biliyordu. 73 yılın ağırlığı, kolay kolay giderilemiyor. 
Kıbrıs’ın önemli şahsiyeti kadim dostum Hasan Kutay’ın “gel yeni yıla birlikte girelim” davetiyle, cep telefonumu kapatıp beş gün beynimi ve bedenimi dinlendireceğim ümidiyle soluğu Girne’de aldım. 
Ne var ki; geldiğim ilk gün çok sevdiğim kardeşim, HASAN KARAKAYA’nın vefat haberini duydum. Bir süre kendime gelemedim. 
HASAN’ı 1976 yılından, yani 40 yıl önce zamanın Kıbrıs Başbakanı rahmetli Nejat Konuk’un talimatıyla yavru vatana getirdiğim gazeteci heyetine davet etmiştim.
Daha önceden tanıştığımız HASAN ile o günlerde dostluğumuz pekişmiş, can ciğer olmuştuk.
Aynı kıbleye dönük ama ayrı safta iki insandık. O günden bugüne kadar, ağabey-kardeşlik ilişkisini giderek artırdık. Beni aramadığı bir bayram, bir kandil yoktur. Telefonda konuşur, dertleşirdik.
Yeni yıl tebrik kartımı aldığı gün yaklaşık bir hafta önce yine beni aradı; “Ağabey, yeni yıla inanmam ama seni çok severim bilirsin” benzeri sözler sarf etti. Ben de “HASAN, seni çok özledim. Önümüzdeki günlerde cemiyetin lokalinde buluşup, bir çorbayı paylaşıp, dertleşelim” dedim. “Tamam ağabey” dedi. 
Onu tanımayan, yazılarındaki sert üsluba, belki kızardı. Ama o son derece uysal, mükemmel bir insandı. Büyüğünü, küçüğünü bilen hakikatli ve vefalı bir insandı. Altın yüreğiyle, sıcaklığıyla tüm tanıyanları kendine hayran bırakan bir kardeşimdi.
Birçok arkadaşımın cenazesine katılamadığım olmuştur. Ama inanın Fatih Camii’ndeki namazında helalleşemediğim için yüreğim sızlıyor. 
Şimdi AKİT Gazetesi yönetenlerine başsağlığı temennisiyle, Allah geride kalanlara sabır eylesin.
HASAN’ıma ise, yüce Allah’tan gani gani rahmet diliyorum.