Merhum Urfalı Nabi bir gazel söylüyor. Farsça yoğun, Arapça yoğun, çağının Osmanlı Türkçesiyle yazdığı mısralarda Biz bu hayatın hem ilk baharını hem sonbaharını görmüşüz diyerk, hayattan aldığı ibretlerin çokluğunu ifade ediyor ve genç nesillere de ikazlarda bulunuyor. Hayatın ilk baharını ve sonbaharını, güzünü, hazanını görmüş hem de neşenin ve gamın tasanın, elemin, üzüntünün estirdiği rüzğearı görüp yaşadığını da ifade ediyor.Hayat tam da böyle değil mi? Dört mevsim sayarız ama yaz ve kış sert soğuk ve sıcaklıkla insanı kimi zmaan rahatsız eder. İlkbahar ve sonbahar ise ılıman iklimdedir. Birinde ağaçlar yeşillere bürünür, tomurcuklara durur, çiçekler açar rengarenk, sonra da her tada meyveler verirler. Meyve vermeyen ağaçların bile meyvesi vardır. O da gölge yapar insanlara.

Xxxx

Sonbahar ise her zaman tükenişin, vedanın, ayrılık vaktinin, hicranın zamanıdır. Önce yapraklar sararır. Yeşile hasret kalırlar. Sonra rüzgearın elinde oyuncak olurlar ve düşerler dallarından. Sürüklenirler bir süre ve sonra bir yerde kala kalırlar. İnsan hayatına ne kadar çok benziyorlar. İnsan da sonbaharında sararır, takatten düşer, hastalıkların elinde oyuncak olur. Artık sözü geçmez olur çevresindekilere. Kimse ondan bir şey beklemez olur. Ona kimse bir şey sormaz. Herkes hayata kendi düşüncesiyle yön vermeye çalışır. Yaşlanan insanın bilgisi, tecrübesi kimsenin umurunda olmaz. Onu kullanım süresi dolmuş bir eşya gibi bir tarafa bırakırlar. İşte Nabi tam de bunları anlatıyor. Biz bu hayatın ilk baharını da sonbaharını da gördük derken, Biz bu hayatın neşesinin her türünü de , gamının tasasının her türünü tattık, yaşadık derken hayatı özetler gibidir.