BİR ECEVİT HATIRASI
Eskiden "Ecevitçi"ydik. Kara kuru siması , mütevazi duruşuyla düz bir siyasetçiydi Bir lider olarak ilkeli, dürüst, karakter sahibiydi. Bu yüzden kendisini kendimize yakın hissederdik.
Onu İnönü'yü deviren başarılı çalışma bakanı olarak gördük. Başbakan olarak gördük. “ Kıbrıs Fatihi" olarak adını dağa taşa yazdıran bir lider olarak gördük.
Türkiye’ de nisbi demokratik hareketlerin , işçi haklarındaki bazı iyileşmeler, geleceğe dair iyimser umutlar doğurmuştu.
Halk bu çatır çatır İngilizce konuşan, işçi haklarından, grevden, toplu iş sözleşmesinden , toprak reformundan bahseden “ toprak işleyenin, su kullananın” sloganıyla gönül okşayan adamı yalnız bırakmadı.
Ne var ki, ülkenin makus talihi bir türlü düzelmedi. Çarpık düzenin dümencileri, türlü dümenlerle ülkeyi soyup soğana çeviriyorlardı.
Demirelli, Türkeşli, Erbakanlı, TÜSİAD'lı yıllar... Paranın küresel sahipleri , ülke sathında fareye kaç kediye tut oyunu oynuyorlardı.
Ülkede terör kol geziyordu. 12 Eylül geldi sonunda.
Türkiye başbakanı Ecevit hastalandı. Hastane kapılarında, perişan görünür oldu.
Onca sene Başbakan olmasına rağmen mali mülkü yoktu. Ankara’da bir dairesinin olduğu söyleniyordu. Büyük bir serveti yoktu.
Galiba Padişah Vahdettin ile de bir akrabalığı vardı. Ona hain diyenlere karşı çıkıyor, Vahdettin asla hain değildir diyerek ezberleri bozuyordu.
Hastalık da bir insanın kaderidir. Kendisini hasta bir başbakan olarak yardımcılarının kolları arasında yürür görünce canı gönülden, bir insan olarak üzülürdük.
Hasta bir insan nasıl göreve zorlanabilirdi ? Zorlandı ! Siyasal sisteme hakim sermaye çevreleri " dürüst, şair " Ecevit"imizi ite kalka yürütüyorlar, kollarından tutup Amerika’dan ithal Kemal Derviş" in önüne doğru sürüklüyorlardı .
Bankalar hortumlanıyor , batıyor, yüzde yüz, yüzde dörtyüz, yüzde bin beşyüz gibi zamları Ecevit’e saydırıyorlardı. Ecevit' ı mağdur vatandaşın önüne iterek gazlarını alıyorlardı.
Kaoslu zamanlardı.
Hastaydım. Özel sigortam vardı. Ankara' da özel bir hastanede ameliyat olmuştum. Eşim ve çocuklarım hastane önünde vakit geçirirken, iki yaramaz çocuğum hastane önündeki çiçekleri yolup bana vermek üzere ellerinde buket yapmışlardı.
O sırada hastane önünde bir dalgalanma olmuş, Bülent Ecevit hastaneye gelmişti. Bitkin ayakları birbirine dolaşıyormuş. İki kişi koltuğuna girmişmiş.
Hanım karşısında birden Ecevit’i görünce şaşkınlık geçirmiş, çocukların elindeki çiçek buketini alarak " Sen bizim ata dostu Ecevitimizsin. Buyrun" diyerek hastane bahçesinden çocukların yolduğu çiçekleri sayın Başbakan' a sunmuş. Ecevit fevkalade mütehassıs olmuş. Teşekkür etmiş.
Ecevit kibar adam. Hanıma geçmiş olsun dileğinde bulunmuş. Eşim benim hastanede yattığımı söylemiş.
Sayın Başbakan , hemen yanındaki hastane yetkililerine talimat vermiş. " Beyefendiyle Lütfen ilgilenin" demiş.
O sırada ameliyattan yeni çıkmışım. Gözlerimi açtığımda irili ufaklı doktorların ellerinde konsültasyon kartonlarıyla üzerime doğru eğildiklerini gördüm. Şaşırdım. Her biri birer kartvizini uzatıyor, Sayın Başbakanın geçmiş olsun dileklerini iletiyorlardı .
Teşekkür ettim. Bir isteğim yoktu.
Ayaklarımın üzerinde bir ağırlık hissediyordum. Eşim de hastaydı. Beni beklemekten yorgun düşmüştü. Ayaklarımın üzerine uzanmıştı. Hanıma " lütfen ayağımın üzerinden kalk" dedim.
Çocukları sordum. Yaramazlar hemşireye göre hastane önünde oyun oynuyormuş...
