ATATÜRK devrimlerinin iki ana vasfı olan milliyetçilik ve Batıcılık (medeniyetçilik ) birbiriyle kaynaşmış , birbirinden ayrılmaz durumdadır. Milliyetçilik , " milleti yükseltmek ve ilerletmek" demek olduğundan , bu görüş içerisinde medeniyetçilik esasen yer almış bulunmaktadır.

ATATÜRK milliyetçiliğe gönülden bağlanmış bir kimseydi. Kurtuluş Savaşı'nın ve sonrasının  bütün sıfat ve deyimleri bunu gösterdiği gibi  " Milli Mücadele, Kuvâ-yı Milliye , Milli İstiklal, Milli Hareket, Milli Zafer, Milli Hakimiyet, Milli Vicdan , Büyük Millet Meclisi ", Konya Türkocağında 1923 yılında söylediği şu sözler de bu hususta kuvvetli bir delildir. " Bir milliyet prensibi vardı, bir de onu çöküşe sevk etmek isteyen nazariyat vardır. Ancak ; milliyet  nazariyesini , milliyet fikrini , milletlerdeki milliyet mefkuresini çökertmeye çalışan nazariyelerin , dünya üzerinde tatbik kabiliyeti bulunamamıştır.

Atatürk devrimlerinin ana vasfını okutan Prof. Mahmut Esat Bozkurt, şöyle anlatmaktadır :

" Atatürk ihtilâlinin fârikası, Türk Milliyetçiliğidir. Türk olmaktır. Maziyi bu prensip tasfiye etti. Yeniliği bu prensip getirdi. Bütün Türk ihtilâli , bütün eseriyle bu prensibe dayanıyor. Bundan en küçük bir sapma geriliğe dönüştür ve ölümdür.

Milliyetçilik, "güçlü devlet, mutlu millet" idealidir. Bir başka deyişle ; milliyetçilik , kendilerini aynı milletin üyesi sayan kişilerin duydukları bir arada, aynı sınırlar içerisinde , bağımsız bir hayat sürmek ve teşkil ettikleri toplumu yüceltmek isteğidir.