Her yıl, Mayıs ayında bilinen gün gelir. Yaşadığımız dünyaya ve öbür dünyaya gönül kapıları açılır. Gönlümüzün gururu ve başımızın tacı, anneler, duygu zenginliği içinde coşkuyla anılır. Yaşamını yitirmiş anneler, minnettarlıkla nice duyguların tahtına oturtulur.

Her hanede değişik bir kutlama yarışı başlar.

Annemi toprağa vereli 26 yıl olmuş. Bu yıl ilk defa aziz annemi şiirleştirmek geçti içimden.. Becerebildiğim kadarıyla “duygu fırtınalarımı” şöyle dile getirdim:

Söyleme

Bilmesinler..

Şimdi, 

Kimbilir, nerelerde,

Hangi 

Zaman diliminde

Bulunduğunu..

Giderken,

Gözlerimde

Öyle bir “ışık hızı”

Bıraktın ki..

Yemyeşil bir

Bulut kümesine benziyordu,

Ruhunu seyrettiğim

Gökyüzü ekranı..

Hayal gözlerin,

Ana kucağının

Şefkatini yayıyordu..

Şimdi, buralarda

Gecem-gündüzüm karışık.

Geçmiş zaman türküleriyle

Avutuyorum kendimi.

Kuşlara gönlüm kırık,

Neden taşımaz beni oralara?

Masallardaki Kafdağları

Zümrüt-ü Anka kuşları,

Senin dualı ağzından

Hayallerimi süslerdi..

Aklıma kabul ettirsem ki,

Bu dev kuşlar yaşıyor..

Evliya Çelebi gibi.

Düşerim yollara,

Senin mübarek ellerini

Bir daha öpüp, dönerim diye..