Anlatamam. Algılarım öyle zengin ki o algılarımı kimseye anlatmam. Ama ben onlarla yaşamaya devam etmek zorundayım. Ölüm meleği gelinceye kadar kimseye anlatamadan yaşamaya zorunluyum. Aslında intihar etmek  kaçış olarak iyi bir yol. Ama intiharın cezası belli. Bir adam ya da iki ve daha fazla adam öldürürseniz alacağınız ceza müebbet olur. Arada bir siyasi aflarla 24 yılda ya da daha az zamanda cezaevinden çıkarsınız. Fakat intihar denen suçun cezası ölümdür. Dünyadaki cezası ölüm olan intiharın ahiret aleminde de hesabını Allah bilir. İşte bu yüzden intihar etme şansım ve ihtimalim yok. Yine de çok inanmayın. Günün birinde cezası ölüm olan intiharı deneyebilirim. Çünki daha önce denedim.

Xxxx

İçimde fırtınalar, kasırgalar, bora hiç eksik olmadı. Evlilik beni biraz toparladı elbette. Beynim bir hedefte merkezlendi. Dikkatlerim bana hayatını adayan eşime yöneldi. Allah lütufkear tecelli etti benim için. Bir kızım, bir oğlum ve bir torunum var. Çocuklarımın da hayırlı evlad olduğunu hesaplarsak, şükretmekte çok aciz kaldığım muhakkak. Ama insan bu. Bir meçhul.

Xxxx

Sevmeyi bilmediğime eminim. Anne, kardeş sevgisini bilmiyorum. Tanımadım. Babamın beni sevdiğini bir nebze hatırlıyorum. O yüzden sarmaşık gibiyim. Dayanabileceğim, sarılabileceğim bir beden bulduğumu sandığımda hırsla sarılıyorum. O beden sıkılıyor ve beni koparıp atıyor. Şiddet tarlası bir ülkenin insanıyım. İdeal, dava, derken hep kavga etmeyi öğretiyoruz nesillerimize. Hep bir düşmanımız oluyor. Sevilmesi gerekenler ve nefret edilip savaşılması  gerekenleri öğrettiler bana. Tüm neslimiz böyle bir şiddet tarlasında filizleniyoruz. Düşünebiliyor musunuz tarihimizde yalnızca iki isim var. Sevgiyi, aşkı, anlatan, tavsiye eden. Mevlana ve Yunus Emre. Onun dışında tarihimizde medar ı iftihar, övünme vesilesi olarak bellediğimiz herkes daava adamı. Eski tarihimizde iyi kılıç sallayanlar, düşman kellesi alanlar kahramanlarımız.