Yazı hayatıma başladığım Yordam dergisinde 2007’de Boynuz ve Altın’ı yazmıştım.  Altın boynuz kavramı nedir? Ne olmalıdır? Kimler yatıyor o tepede? Kimler baktı o tepeden? Kimler tattı çayın sıcak neşvesinden? Mevsim kış ve ben tepeden izledim seni İstanbul. Çok güzeldin. Ne güzel gülümsedin bana öylece. Senden gelen bir mevsimdi bu kışta beni ısıtan. Gölgemde ışıyan bir yıldızdın belki de. Ayın gölgesinde… Güzelliğin göz dolduruyordu. Büyülüyordun adeta.

Bu tepeden kimler baktı? Kimler geçti bu tepeden? Kimler uyuyor bu gölgede? Kimler var şu an dinginliğinde? Onlardan biri de Üstat Necip Fazıl… Benim saygıyla eğildiğim şairler şahı… Bitmez tükenmez musiki kuşağı… Şiirin aşkıyla bezenmiş bir hayat ve ben bakıyoruz şu an kış mevsiminde… Senden kalan bir esinti ve ben bu tepede uyurken sen gölgemde, ışığın mevsimi aydınlatan neşvesinde… Haliç ve ben bekliyoruz bu koca soğukta, kış mevsiminde…

Haliç’in Pierre Loti Tepesinde bugün kimler yatıyor dediğimizde Necip Fazıl onlardan biridir. 26 Mayıs doğumlu Necip Fazıl aslında şairlerin üstadıydı. Şiirin virtüözüydü. Kafiyeleri düzgün bir şekilde yerleştirirken harika sanatçılığıyla muhteşem şiirler kaleme alıyordu. Aynı gün doğdum aynı yıl olmasa bile. Kendisi şairliğin sönmeyen yıldızıdır. Bitmeyen ayıdır. 

Türk şiirinin yok edilemez gerçeğidir. Gerçek şairliğin Allah’a adanmış civanıdır. Bilinmez diyarlardan gelen hayat neşvesi esintisidir. Duygulandıran yarasıdır. Bir Dünyanın etkileyen söz mühendisidir. 

Yerin ve göğün sahibinden gelen bir şairlik öğretisidir. İnsanı büyüleyen bir denizdir adeta. İnsan dediğimiz olguda bir naçizane edebiyatın solmayan meyvesidir. Güller diyarı Türk edebiyatının  bitmeyen şiarıdır. Kainatın sahibinin denizinin bir masalsı dalgasıdır. 

Türk edebiyatının medeniyet ışığında bir solmaz baharıdır.