Yaz geldi geçti…. Şimdi son bahar…

Gerçekten baharın sonuncusu mu?

Derler ya 4 ay sonra bahar, hayatın, yani doğanın yeniden doğuşu…

Ama her doğum öncesi; doğanın bir başka gerçeği var…

Şöyle bir düşünün, yazın son sıcaklarında yeniden döllenen bitkiler yapraklarını döküyor…

Dökülen her yaprak o bitkinin kendi besin kaynağı…

Doğa kendini yenileyebilmek için kısır döngülü bir sitemi kurmuş, kendi içinde yenileniyor…

Aslında sonbahar bir son değil, yeniden doğuşun ilk hali…

Kış uykusunda o soğuklarda karda kışta yaşam savaşı veriyor…

Her üretken anne gibi büyüttüğü yavrusunu saklıyor soğuktan,

 Baharın gelişi doğumun müjdecisidir…

Sadece bitkiler vermez doğum müjdesini…

Her canlı için ilk bahar yaşama yeni merhaba diyenlerin mevsimidir…

Son baharda yeni bir yaşam için yapılan hazırlığın adı…

Sonbahar hazan ayları değil, sevginin ve aşkın tomurcuklandığı mavsimdir…

İlk bahar ise bu tomurcuğun hayata merhaba dediği günler…

Sonbaharda başlayan aşklar hüznü değil, romantizmi çağrıştırır…

Her romantizmde ise duygusallık vardır…

Duygusallık kimi zaman hazanı getirir.

Aynı “ayrılık” şarkısının sözleri gibi;

Sevgilim içimden gittin gideli
Şansıma bülbüller güller ağlıyor
Aşkını kalbimden sildim diyeli
Bahtıma şarkılar sözler ağlıyor
Yanımda hatıra resmin kalmıştı
Hayaline bakan o gözler ağlıyor
Oysa ki bu gönlüm sana yanmıştı
Halime düşmanlar dostlar ağlıyor
Dünyamı bir anda yıktığın için
Umutlar hayaller günler ağlıyor
Sevdamı ucuza sattığın için
Sevdalar ağlıyor aşklar ağlıyor