Gülebilmek, şen görünmek, yüzünden tebessüm eksik olmamak genel olarak bir güzelliktir. İnsan başka insanlara en masrafsız şekilde bir şey vermek isterse tebessüm etmesi yeter. Tebessüm sadakadır. Her gün iş yerinde, sokakta, ev içinde karşı karşıya geldiğimiz insanlara tebessümle bakabilmek, zengin bir gönülün, derin bir huzurun belirtisidir. Tebessüm kişiyi sevimli kılar. Bakın çevrenize başarılı insanların neredeyse tamamı güler yüzlü olanlardır.

Xxxx

Peki ciddiyet, vakar, haysiyetli olmak bir işe yaramaz mı. Yarar elbette. Karşınızdaki insanın hürmetini kazanırsınız. Ama bu hürmette biraz korku, çekinme duygusu vardır. İlk fırsatta o hürmeti kaybedebilirsiniz. Size mecbursa kişi o saygısını, korkusunu, çekingenliğini sürdürür. Size bir mecburiyeti yoksa, onun dünyasından çıkarsınız. Ciddiyet ve vakar bir makam sahibi iseniz işe yarar. Çevrenizdekiler, emrinizdekiler sizin vakarınızdan ciddiyetinizden etkilenerek daha az yanlış yapar. Fakat başınıza olumsuz bir hal geldiğinde, özel hayatınızda bir kayba uğradığınızda çok da hayıflanmaz kimse.

Xxxx

Tebessümün miktarını iyi ayarlamak gerek. Bir haber sunucusu iseniz ve bir acılı haber veriyorsanız ve siz haala tebessümünüzü bir kenara bırakmamışsanız bittiniz. O dakikada  sonra tebessümünüz sövmek değerindedir. Ama kimi insanlar var böyle. Yapıları gereği felaketten söz ederken bile yüzlerinin kasları gevşektir.
Yine bir ikilem çıkıyor karşımıza. Acaba bize öğretilenler yanlış mı? Tebessüm vakardan, ciddiyetten daha değerli oluyorsa gündelik hayatta, tebessüm vakardan daha kıymetlidir denebilir mi?
Öyle insanlar tanıyorum ki yüzlerinde hep bir tebessüm var. Kameraya bakarken ve bir insana bakarken hep tebessümleri var yüzlerinde. O tebessüm ile insan ruhunun penceresinden ta içerilere kadar giriyorlar. Sonra o insanı esir alıyor ve kendi amaçları doğrultusunda yönetiyorlar. Bunun adına insan yönetme sanatı diyorlar.