Kendimiz olabilmek

olmuş. O dönemdeki, ümmetçi, milliyetçi, gelenekçi, Osmanlıcı, dindar akla gelen her münevver,

aydın aynı noktada birleşmiş. Batılı olmak, batılı gibi olmak kalkınmanın, özgürleşmenin, güçlenmenin

çaresi gibi görünmüş. Said Nursi ve Mehmet Akif gibi İslam’ın tek hakikatine başını vermekten

kaçınmayanlar bile belli ölçüde bu fikre sıcak bakmışlar. Sadece Batı’nın fennini, ilmini alalım,

ahlakını, hayatı kavrayışını almayalım diye şerh koymuşlar.

Xxxx

Yeni bir cumhuriyet, yeni bir devlet ve yeni bir hedef bulmanın heyecanı 10 yıl sürmüş. Behçet Kemal

Çağlar ve hocası Faruk Nafiz Çamlıbel’in birlikte yazdıkları 10. Yıl Marşı bu heyecanın zirvesidir ve

ondan sonra iniş başlamıştır. Savaşın, zaferin, başarının insanları mal-mülk sahibi olmaya, İstanbul-

Ankara-Sakarya- İzmir çevrelerinde arazi, bağ, bahçe sahibi olma yarışına girmişler. Zaten liderin de

sağlık durumu herkesle baş edecek durumda değildi.

Batılı olma ruha sinmiş, damarlarda kan olarak dolaşıyordu. Ama yıllar geçiyor batılı olunamıyor, batı

karşısındaki yenilgiden kurtulmak mümkün olmuyordu.

Birileri çıkıp ‘bu hedefin çok da geçerli bir hedef olmadığını artık görmek gerek’ diyememiştir. Şimdi

denilmeye yelteniliyor ama bu din adına söyleniyor ve dine yakışmayan, dinin asla onaylamadığı

haller sergilenerek söyleniyor.

Xxxx

Kendimizi bulmak gerek. Kendimizi bulduktan sonra da kendimizi anlatan sahne temsili metinleri,

beyazperde metinleri gerekiyor. Yüzlerce film, kımıldak yapılması gerekiyor. Ama meseleleri, konuları

bütüncül değil, ayrıntılı anlatmak gerek. Yani aileyi anlatan bir kımıldak aile ile ilgili tüm bildiklerimizi,

tezlerimizi anlatmak yerine, konu başlıklarına ayrılarak onlarca filmde anlatılmalı. Aceleci ve bütüncü

olmak sonuç vermiyor. Yılda bir tane, dinimizi yücelten film yapılarak toplumun Müslüman olmayı

benimsemesini beklemek abestir.

Xxxx

Bir tarihte Ankara’da Sanat Kurumu Tiyatro ödülleri dağıtmış. Ödül verilecek sahne temsili metni,

tiyatro metni bulunamamış. Sinema, beyazperde metni alanında ödül verilseydi o alanda da metin

bulunamayacaktı. Her şey taklit olunca, özgün eser çıkmıyor ortaya. Her alanda özgünlük imkeansız

hale gelmiş. Çünki insanların çıkış noktası bugün de Batıdır. Çıkış noktası değiştirilmedikçe insanımız,

toplumumuz, milletimiz, ümmetimiz kendine gelemeyecek, kendini bulamayacak, kişilik ve şahsiyetini

ortaya koyamayacaktır.

Xxxx

Batıcı çıkış noktasıyla hareket edilince hep pakete, ambalaja, kutulamaya önem veriliyor. Ama

kutunun içine, mala, üretime değer verilmiyor. Kabuk önde ama ruh ve töz olsa da olur olmasa da

olur havasında iş yapılıyor. Böyle olunca da her alanda insanımız hödükleşiyor. İnsanımızı, milletimizi,

toplumumuzu, ümmetimizi saracak, işte ben buyum diyecek metinler yazılmalı artık. Sahne temsili ve

beyazperde alanında çok iyi oyuncularımız var. Ama metin yok, metinlerde insanımız yok,

medeniyetimiz yok, ümmetimiz, milletimiz yok. Batı var. Batı var ama taklit batı var. Bir kıymeti yok.

Aslı olan hiçbir şeyin taklidi bir değer ifade etmez.

Xxxx

İnsanın da, milletin de, toplumun da, ümmetin de bir meselesi var. Kendi olabilmek, kendine

gelebilmek, kişilik, şahsiyet sahibi olabilmek, birey, toplum, millet, ümmet olabilmek. Çok büyük

sancıların temelinde bu, bulamayış var. Bu bulamamışlık başka dertleri de doğuruyor.

Genç nesillere yeni hedefler göstermek zorundayız. Bir takım adamları, düşünceleri eleştiri

süzgecinden geçmemiş adamları adam diye tanıtmakla bu hedefi gösterilemez. Değer verip ağabey

diye adlarına diziler yapılan adamların hiçbir düşüncesi eleştiri süzgecinden geçmemiştir ve geçemez.