Ne yakışıklı adam, ne güzel kadın diyoruz. Adam yakışıklı ama sahtekâr. Kadın güzel ama namussuz. Peki, size soruyorum, adamın sahtekâr olması, yakışıklılığına; kadının namussuz olması, o muhteşem güzelliğine; engel mi?
Bence hayır... Eğer yakışıklı olmasını ve güzelliğini değer olarak alıyorsak, güzel ve yakışıklı !.. Yok sahtekârlığını veya namussuzluğunu ölçü olarak alıyorsak, sahtekâr ve namussuz !.. Karar bize ait.
Sanat da böyle değil mi? İnsanın eserine bakıp karar vermek durumundayız, o eseri yaratanın kişisel tavırları, fiziki yapısı, zaafları bizi ilgilendirmez. Ölçümüz, kıstasımız eğer sanatsa...
Dünyada öyle büyük sanatçılar var ki, bazı zaafları yüz kızartıcı. Fakat yüz kızartıcı bu zaafları, büyük eserlerine asla gölge düşürmedi, düşürmemeli. Bugün onların kendileri belki yok, fakat eserleri ayakta. Heykelden, resme; sinemadan, edebiyata ve hatta politika sanatına kadar, eserleri ve zekaları ile hayranlık uyandıran insanlardan birçoğu eşcinsel, birçoğu, dipsoman, birçoğu nimfoman, birçoğu şizofren...
Doğru, yalan bilmem. İngiltere Parlamentosunda bir milletvekili ünlü başbakana bağırmış:
- Sen homoseksüelsin.
Başbakan yanıtlamış:
- Evet doğru ama, unutma ben ülkemi popomla değil, kafamla idare ediyorum.
Şimdi size soruyorum: 
- Beethoven büyük müdür?
- Evet
- Edison büyük müdür?
- Evet
- Leonardo da Vinci, İbni Sina, Shekaspeare, Einstein büyük müdür?
- Evet.
O halde, onların insanlığa kazandırdığı maddi ve manevi değerler başkadır, kişisel yaşamları başka. Onların büyüklüğü sanatlarından geliyor.
İster paranoyak olsunlar, ister nimfoman, ister ahlaksız. Televizyonlarımızda bize ahlâk dersi vermeye kalkan, ahlaksızlar yok mu? Birileri yarım aklı ve çeyrek kültürüyle topluma birşeyleri empoze etmeye ve akıl vermeye çalışıyorsa ve hele ki kötü Türkçesi ve berbat şivesiyle bu işi yapmaya cüret ediyorsa, o zaman eleştiride haklısınız. Çünkü o haddini aşmış demektir Ülkemizde böyle tipler çok var. 
Gelelim konumuza; Dikkatle izleyin bakın bizde de, adam sağcı ise Nazım Hikmet’i, solcu ise Necip Fazıl’ı asla kabullenmez.
Kabullenmek bir tarafa, haklarında ne kadar aşağılayıcı söz varsa, hepsini sırtlarına kambur olarak koyarlar. Bu suçlama da ne karıları kalır, ne anaları, ne de kumarları...
Netice bana göre şu: Sanatını hakkıyla yerine getiren kişi, eğer sanatı dışında bazı fikirlerini topluma zorla kabul ettirmeye çalışmıyorsa, onun kişisel tavrı, ahlakı hiç mi hiç, bizi ilgilendirmemeli... Mutluluğu onun büyük sanatında bulmalı ve beğenilerimizi tekrarlamalıyız.
Herhangi birini aşağılayıp, bir diğerini yüceltmek sanata karşı nankörlüktür. Dedik ya, sevgi ayrı, sanat ayrı. Bunları birbiriyle karıştırmazsak, kaliteyi yakalayabiliriz. Bana göre, Nazım Hikmet ile Necip Fazıl’ın isimleri alt alta değil, yanyana yazılmalıdır.
Çekememezlik konusunda başka örnekler de vardır. Fatih Terim birçok insan için iticidir. Ama hangi takım 80 yıllık Cumhuriyet tarihimizde, UEFA şampiyonu olmuş, hangi takım “Şampiyonlar Şampiyonu” ünvanını Türkiye’ye kazandırmıştır. Bu başarının başında Fatih Terim vardır. Şimdi hangi nefret, bu büyük zaferi kapatabilir.
Zeki Müren gibi büyük bir sanatçının, dostu kadar düşmanı da vardı. Kişisel yaşamını sanatının önüne geçirmeye çalıştılarsa da başaramadılar. Çünkü jet hızıyla giden sanatına, kaplumbağa hızı dedikodularla yetişmeye çalıştılar, ama nafile, sanatsal büyüklüğünü engelleyebildiler mi?
İşte Necip Fazıl ile Nazım Hikmet için de aynı şeylerdir bunlar. Sen adamın sanatına bak... 
Bakın, yarım akıllıların düşman ilan ettiği şu iki büyük sanatçıdan biri olan Necip Fazıl’ın, Nazım’la ilgili yazısını okuyalım. Bu yazıyı 15-18 Haziran 1965 tarihli Yeni İstanbul Gazetesi’nden aldım. Bakın, Necip Fazıl ne demiş...
İkinci Dünya Harbi arefesinde, kendisini, akşam vakti, yanında “Vakit” gazetesi müdürü ve “Haber” gazetesi sahibi Rasim Us olduğu halde Sultanahmet Cezaevinde ziyaret ettim. Tel örgülere geldi.
- Nazım, benim rejimim olsa seni asardım! Fakat bu hiçlik rejiminde (İnönü devri), fikirsiz ve imansız insanların seni süründürmesinden müteessirim. Onun için ziyaretine geldim.
Gözlerinde iki damla yaş cevap verdi:
- Benim de rejimim olsa ben de seni asardım. Sonra da darağacının başında ağlardım. Seni anlıyorum ! Bil ki, bu soylu tarafının daima takdircisi kalacağım !
Bu, onunla son karşılaşmam ve konuşmam oldu. Bu tarihten sonra Nazım, yıllarca hapiste yatıp veya Bursa sokaklarında dolaşıp, Demokrat Parti İktidarının başında zindandan kaydı silindi ve Doğu Rusya’ya dümen kırdı.
Onun bu kaçışını vatan hainliği telakki edenlerle aynı fikirde değilim. Nazım’ın bilinen manada vatan hainliği yoktu; fakat Türk’ün ruhuna ihaneti vardı. 
Nice vatanperver geçinen insanlar var ki; yurdumuzda suçları Nazım’ınkinden aşağı değildir; ve onlar, hiç olmazsa inandığı batıla sadık kalmış olan Nazım’ın fikir namusundan bile mahrumdurlar.
Bakın şimdi Nazım’a hakkını vermeyenlere, 50 yıl önce Necip Fazıl nasıl hak vermiş. O, Nazım’ın sanatsal yönüne, bir toplu iğne başı kadar hakaret etmemiş, üstelik takdir etmiş. Allah rahmet eylesin. 
Yeri gelmişken bir Necip Fazıl aşığı, çağdaş şair, değerli dostum Ayhan İnal’ın Necip Fazıl’ın öldüğü gün yazdığı dörtlüğü okuyalım. Yakışır.
ÜSTADIN NECİP RUHUNA
Cümle şuaranın sultanı gitti.
Kelam deryasının tufanı gitti.
Yalnız şair olsa, bunca yanmazdım;
Fikir dünyamızın ummanı gitti.

Nazım’ın en büyük düşmanı sandıkları Necip Fazıl’ın, duygularını okudunuz. 
Şimdi de, Nazım’ın “Kuvâyi Milliye”den bir bölümü okuyun.
Okuyun da, şiir sanatı ne imiş, öğrenin.
Ateşi ve ihaneti gördük.
Dayandık,
dayandık her yanda,
dayandık İzmir’de, Aydın’da,
Adana’da dayandık,
dayandık, Urfa’da, Maraş’ta, Antep’te.

Antepliler silâhşor olur,
uçan turnayı gözünden
kaçan tavşanı ard ayağından vururlar
ve arap kısrağının üstünde
taze yeşil selvi gibi ince uzun dururlar.

Antep sıcak,
Antep çetin yerdir.
Antepliler silâhşor olur,
Antepliler yiğit kişilerdir.

Karayılan
Karayılan olmazdan önce
Antep köylüklerinde ırgattı.
Belki rahatsızdı, belki rahattı,
bunu düşünmeğe vakit bırakmıyordular,
yaşıyordu bir tarla faresi gibi
ve korkaktı bir tarla faresi kadar.