stanbul bir masaldır.

Masal şehridir.

Duyguların bu eşsiz güzellikle buluştuğu bir yerdedir.

Haliç tüm güzelliğiyle büyülüyor insanı.

Bir yaz mevsiminde duyguların yaşandığı yerde Haliç…

Haliç altın boynuzunu taşırken herkes ona hayran kalıyor.

Bir yaz mevsiminde herkes ona harika bir gözle bakıyor.

Bir yaz mevsiminde Haliç’te çay eşliğinde manzara izlemek harika bir duygu…

Yaz mevsiminde bu eşsiz manzaraya doyum olmuyor.

Yaz mevsimi diyorum ya sürekli.

Bu yaz mevsimi başka güzel.

Türlü oyun oynayan çocukların eğlendiği bir anda elektriklerin kesilmesi ve son bulması gibi durum söz konusu değil.

Sadece gönüllü bir bitiş ve bir son söz konusu…

Mevsim yaz ey çay sever…

Çayı yudumlarken insanın aklına bir ressamın portresi ortaya çıkıyor.

Ya da bir yazarın şiir söyleyen ağzından dökülen sözler.

Ya da bir serçenin  gülümsemesi…

O serçe hep orada ama kimse fark etmiyor.

Serçe masum ve temiz…

Bekliyor.

Birinin ona bir kırıntı miktarı sevgi bırakmasını…

Ama ortada ne kırıntı var ne de biraz su…

Suyunu içecek gücü kalmamış serçenin…

Birilerinin onunla ilgilenmesini bekliyor.

Mevsim yaz…

Ben de yazar…

Sen de benim arkadaşımsın ey yaz…

Bir yıldızın parlak ışında kaybolmaktır seni sevmek ey yaz…

Mevsim yaz…

Yıldızlı bir yaz gecesi şiiri söyledim sana yine ey Haliç…

Seni izlerken kaybolduğumu düşünme.

Ben kendimi buldum.

Ve anladım gerçek yalnızlığın ve aşkın ne olduğunu…

Manzaranın izinde bir yazı yaşadım seninle…

Kendimi buldum…

Yıldızlı gecenin içinde…

O küçük yıldız sensin ve benimlesin sen de …

Bir yaz ve seninle var olmaktayım ben de….

Sen bir küçük yıldızsın ve ben de Haliç’in gölgesinde bir yaz gecesi şairiyim..

Kaybolmayayım gölgende.

Bulmalıyım kendimi ben de…

Yaz mevsimi gecesinde ben de seninleyim Haliç…

Ey Haliç!

Beni bırakma olur mu?

Sen küçük bir yıldızsın ben de yaz gecesi şairi….

Mısralarımla sen de var oldun değil mi?